Come un giglio screziato
si staglia
quest’ansimar
d’arterie frenetico.
M’affascina
dei giorni
l’intricata matassa,
tra fetide brutture
e d’ascetismo
afflati vitali.
Un’oscillante smania
tra avemarie di Scirocco
e nordiche aurore.
E miliardi
di mani giunte.
D’amaro sale
intrise.
Carlo Molinari